Od dawien dawna wiele cywilizacji docenia piękno kamieni oraz ich wyjątkową energię, której wibracja pomaga uzdrawiać ciało, umysł oraz ducha. Najstarsze zapisy na ten temat pochodzą z tekstów, dotyczących tradycyjnej medycyny chińskiej, starohinduskiej metody leczenia Ajurwedy, a nawet z Biblii. Badania naukowe, stanowiące podstawę współczesnej klasyfikacji kamieni, zostały zapoczątkowane już ponad 300 lat p.n.e. Grecki filozof Theophrastus Paracelsus w swojej pracy Peri Lithon – O kamieniach przedstawił wówczas taksonomię wybranych kamieni, ich pochodzenie, właściwości fizyczne oraz moce magiczne i uzdrawiające. Przez kolejne lata miłośnicy kamieni i ich niebywałych możliwości badali ich działanie, testowali wpływ na organizm ludzki, a następnie zapisywali otrzymane rezultaty i formułowali wnioski. Pomimo, że dotąd nie zdołano udowodnić bezpośredniego wpływu działania kamieni na konkretne stany chorobowe, udało się wykazać, że wszystkie kamienie wibrują, a kryształy dodatkowo wykazują właściwości piezoelektryczne, piroelektryczne, zatrzymują ciepło i ładunki elektryczne oraz posiadają zdolność skupiania energii świetlnej.

Każdy kryształ jest kamieniem, ale nie każdy kamień jest kryształem. Chociaż występuje w wielu różnych barwach, wielkościach, twardościach i kształtach to każdy kryształ posiada dokładny porządek ułożenia atomów. Wyróżnia się 6 typów ułożenia atomów, tj. układów krystalograficznych: heksagonalny (manifestowanie celów i pragnień), jednoskośny (podtrzymywanie bieżących okoliczności, ochrona tego, co mamy), regularny (poprawa sytuacji, potęgowanie sukcesu, rozwój osobisty), rombowy (eliminowanie niechcianych sytuacji, przywracanie harmonii), tetragonalny (magnes dla pragnień, przyciąganie cudów wszelkiego rodzaju), trójskośny (zapobieganie nieszczęściom, ochrona przed tym, co negatywne).

Fizyka kwantowa (gałąź fizyki klasycznej, która skupia się na badaniach ruchu i interakcji cząsteczek mniejszych niż atomy) dowodzi, że każda materia, w tym organizm ludzki czy też kamień, składa się z wibrujących strun, unikalnej i niepowtarzalnej, energii elektrycznej. Kamienie mają stabilną wibrację, w przeciwieństwie do organizmu ludzkiego, dlatego też swoim oddziaływaniem wspierają ciało, umysł i energię duchową człowieka. Rodzaj wibracji kamienia zależny jest od jego układu krystalograficznego, barwy, minerałów / substancji chemicznych jakie się w nim znajdują oraz ewentualnych zanieczyszczeń (w rozumieniu dosłownym oraz energetycznym).

Zjawisko piezoelektryczne zostało odkryte w 1880 r. przez braci Piotra i Jakuba Curie (Piotr był mężem Marii Skłodowskiej-Curie). Bracia zauważyli, że w wyniku oddziaływania zewnętrznych naprężeń mechanicznych, na niektórych kryształach pojawiają się ładunki elektryczne. Jednym z najpowszechniej używanych kryształów piezoelektrycznych jest kwarc, który poprzez swoje właściwości odnajduje zastosowanie w elektronice (np. w produkcji zegarków).

Pierwsze wzmianki na temat zjawiska piroelektrycznego pochodzą z 314 r. p. n. e., jednak za oficjalnego odkrywcę tego zjawiska uważa się Aepinusa, który dokonał tego w 1756 r. Zauważył on obecność ładunków elektrycznych na powierzchni niektórych kryształów po ich wcześniejszym ogrzaniu. Warto zauważyć, że piroelektryki stanowią podgrupę piezoelektryków, dlatego też każdy piroelektryk jest piezoelektrykiem, natomiast twierdzenie odwrotne nie jest prawdziwe, np. kryształ kwarcu jest piezoelektrykiem, natomiast nie wykazuje własności piroelektrycznych. Kryształy piroelektryczne znajdują liczne zastosowania w przetwarzaniu energii elektrycznej oraz w czujnikach podczerwieni (np. do produkcji matryc termowizyjnych, czujników ruchu, kontroli dostępu, czujników termicznych).

Struktura kryształów, dzięki dokładnemu porządkowi ułożenia atomów, pozwala mu na przekazywanie energii, którą posiada naturalnie (tzn. pierwotne zawartej w krysztale), a także wtórnie (tzn. wibracje ludzi i zdarzeń zaabsorbowane przez kryształ, włącznie ze zdarzeniami spoza historii Ziemi) do ściśle określonego miejsca w tejże strukturze, a następnie przekazywania jej na zewnątrz z niezwykłą siłą — fali nakładającej się jedna na drugą i kolejną. Teoretycznie każda z cząsteczek kryształu ma taki sam zapis energetyczny, ale wydzielanie się tego zapisu jest wzmacniane wraz z każdą następną dochodząc do krańca struktury z niezwykłą siłą. Taka wymiana energii może płynąć z wnętrza kryształu na zewnątrz i odwrotnie.

Badania naukowe nad właściwościami kryształów są cały czas w toku. Poza wymienionymi powyżej właściwościami, dowiedziono naukowo, że kryształy zwiększają częstotliwość fal świetlnych, które przez nie przechodzą, a także magazynują energię w postaci ciepła. Do dalszego zrozumienia właściwości kryształów i rozwoju ich zastosowań może przyczynić się fizyka kwantowa. Bez wątpienia znane dotąd właściwości kryształów dowodzą, że są one wyjątkowymi, energetycznymi bytami fizycznymi, zbudowanymi z materii w jej naturalnej postaci o potężnej mocy. Warto spróbować się z nimi zetknąć, choćby na moment.  Jeśli zrobimy to szczerze i z przyjemnością to dostrzeżemy w sobie oraz wokół nas energię, którą wraz ze wsparciem kryształów nauczymy się poruszać nie tylko świadomie, ale też pozazmysłowo, uruchamiając energię w materii.